Ἡ Μικρά Ἁγία Ἄννα, ἡ γνωστότερη ὡς Μικραγιάννα, ἀποτελεῖ ἐξάρτημα τῆς Μεγάλης Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννης. Εὑρίσκεται μεταξύ  Ἁγίας Ἄννης καί Κατουνακίων σὲ βραχώδη κατωφέρεια καί μέ λίγη πράσινη ἐπιφάνεια λόγῳ τοῦ πετρώδους ἐδάφους.

Ἀποτελεῖται ἀπό δέκα «Καλύβες», κατά τήν Ἁγιορείτικη ὁρολογία, ἀπό  τίς ὁποῖες οἱ δύο δέν ἔχουν Ναό.

Ἡ ζωὴ στὴ Μικραγιάννα, σύμφωνα μὲ τὶς γραπτὲς μαρτυρίες καὶ τὴν παράδοση, ἀρχίζει τὸν δέκατο ἕκτο αἰῶνα μὲ τὴν ἐγκατάσταση τῶν πρώτων γνωστῶν κατοίκων της καὶ ἀσκητῶν, τῶν Ὁσίων Διονυσίου τοῦ Ρήτορος καὶ Μητροφάνους.

Οἱ δύο αὐτοὶ Ὅσιοι, προερχόμενοι ἀπὸ μετόχι τῆς σπουδαίας Μονῆς τοῦ Στουδίου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ζητώντας τόπο ἥσυχο καὶ ἀπόμακρο, ἔφθασαν καὶ στὴ Μικραγιάννα, ἀφοῦ πρῶτα πέρασαν ἀπὸ τὶς Καρυὲς καὶ τὴν Ἁγία Ἄννα, ποὺ τότε λεγόταν Σκήτη τῆς Λαύρας.